Jongeren die in aanraking komen met de jeugdrechter kunnen een maatregel opgelegd krijgen. Ze moeten bijvoorbeeld verplicht in therapie om om te leren gaan met agressie. Zo’n rechterlijk bevel leidt niet in alle gevallen ook tot de juiste hulp. Jongeren kunnen tot een jaar lang op een wachtlijst staan. Dat meldt de Volkskrant.
Het feit dat sommige jongeren na bevel van de rechter op een wachtlijst kunnen komen is niet nieuw. Maar zorgelijk is het wel. In midden-Nederland vindt ook het Openbaar Ministerie dat dat anders moet. En gaat in overleg met jeugdreclassering, Raad voor de Kinderbescherming en gemeenten om het probleem op te lossen. Dat zou tijd worden ook. Blijkbaar is zelfs het gesprek in Midden-Nederland nog niet op gang gekomen. En hoe zit dat in de rest van ons land?
Gemeenten kopen zorg voor kinderen in. En ze zijn wettelijk verplicht voldoende in te kopen. In principe kan geld dus geen probleem zijn. Gemeenten geven aan dat jeugdrechters geen idee hebben welke zorg beschikbaar is. Als ze een maatregel opleggen die toevallig net niet is ingekocht, of niet voldoende, ontstaan er wachtlijsten. Dit probleem is gemakkelijk op te lossen. En wel op twee manieren. Maar eerst moeten alle partijen inderdaad om tafel. En niet alleen in Midden-Nederland.
Gemeenten moeten een redelijke inschatting kunnen maken welke zorg ze in moeten kopen. De vraag is dus of jeugdrechters een redelijke inschatting willen en kunnen maken zodat gemeenten daar op in kunnen spelen. Als dat niet lukt dan is er een andere, wat mij betreft betere oplossing. Jeugdrechters zouden geen traject moeten opleggen. Maar een sluitende aanpak voor een probleem. Wat bedoel ik precies?
Als een kind een probleem heeft dat moet worden opgelost, kan de rechter bijvoorbeeld MST (Multi Systeem Therapie) opleggen. Maar misschien is MST niet de enige of niet de beste oplossing. Zou het niet beter zijn om samen met gemeenten en eventueel Raad voor de Kinderbescherming of jeugdreclassering te komen tot een aanpak voor een probleem dat werkt en direct voor handen is? Ja dat kost wat meer tijd. Want samenwerken kost tijd. Maar dat lijkt me beter dan aanmodderen, naar elkaar wijzen en kinderen op een wachtlijst laten staan.
Wat mij betreft gaan partners per direct met elkaar in gesprek. Het is eigenlijk heel vreemd dat dat nu pas gaat gebeuren. En komen ze tot een sluitende aanpak van het probleem. Dat kan in ieder geval op twee manieren. En er zijn er vast nog meer. Vandaag heb ik samen met collega Van Toorenburg schriftelijke vragen gesteld aan de minister van Veiligheid en Justitie. Ik wacht het antwoord in spanning af.
René Peters 
wetering
1 augustus 2017
Is het niet een beetje politieke blindheid wat je nu schrijft?
Natuurlijk ik ben ook een mens en verwacht dat dingen opgelost kunnen worden, er zijn mensen voor instanties voor en geld is zeker niet altijd een probleem.
Google eens op een dergelijke training, een medewerker van de gemeente kan dat ook, en kan daarnaast mogelijk ook nog andere reclames van zorgbedrijven inzien.
Een voorbereeld; http://www.thuiscursus.nl/opleidingen/cursus-omgaan-met-agressie/?gclid=CjwKCAjwzYDMBRA1EiwAwCv6Jm91kIrRtWFnOyq75Mwbm-t_q6tbabjs-11s8kQktupfWWXSL98k6BoCWAIQAvD_BwE
Dat zou zelfs een interne medewerker nog wel op kunnen lossen toch, en dan voor dat lesgeld!
Of zoals een van de adviezen op 113 (blijf uit de buurt van het spoor)
Vrijwilligers met jaren ervaringen zonder winstoogmerk lijken mij veel meer nut te hebben in gesprekken rond de tafel, dan net afgestudeerden, beginnende zorgbedrijven, en andere overlevende uit het voormalig zorgbestel van de overheid.
En dan bedoel ik dus zeker niet met vrijwilligers beleidsmedewerkers van een zorgbedrijf.
Overal zitten mensen met goede intenties, echter ook die moeten leven en een salaris hebben,
waardoor juist de belangen van degene die zorg nodig hebben enkel financieel worden gezien.
Natuurlijk 90% of meer gaat het om standaard Spychen wat volgens medicatie en therapieën prima kan worden opgelost, en wat voor medewerkers van de gemeente ook routine zal zijn.
Agressie kan een karraktereigenschap zijn, en dan kun je enkel onderdrukken of een kind leren wat de gevolgen dan voor het kind zijn zodat het kind wat langer nadenkt.
Echter het kan ook zijn dat die agressie is ontstaan door invloeden buiten het kind.
Het prijsverschil tussen deze twee vormen om te behandelen is giganties.
Welke zou U aanbieden als u in de schoenen van een zorgbedrijf zou staan en concurerend moet zijn???
Welke zou u als medewerker van gemeente inkopen?
Afgezien nog van het gegeven dat een cliënt niet snel een lovende reactie geeft als zijn persoonlijke IK moet veranderen.
Met andere woorden het is heel wat meer dan even zorg inkopen.
Tom
2 augustus 2017
Beste René
Allereerst fijn dat deze problematiek jouw/jullie aandacht heeft. Aan de hand van ervaren casuïstiek moeten we het er nog eens over hee hebben. Thema’s. Stroperigheid, doorschuiven eigenaarschap, beslissingsbevoegdheid.