Kinderen moeten fiets terugkopen

“Wat zielig,” twittert Humberto Tan. “Kinderfietsen die bij zwembad “verkeerd” staan volgens gemeente, weggehaald. 20 euro boete voor de kids #Zaanstad Echt? Nee toch?” Humberto Tan staat niet alleen in zijn commentaar. De gemeente Zaandam krijgt er op social media stevig van langs. 

Wat is er aan de hand? Vorige week maandag zijn er door handhavers van de gemeente Zaanstad fietsen bij het zwembad weggehaald, die niet in de fietsenstalling maar op de stoep geparkeerd stonden. Die fietsen kunnen, na het betalen van twintig euro boete, weer bij de gemeente worden opgehaald. Veel van die fietsen blijken kinderfietsen. En juist dat schiet veel mensen in het verkeerde keelgat.

“Ik noem het gewoon kindjes pesten,” aldus een boze zwembadmanager. En sommige ouders doen er nog een schepje bovenop. “De gemeente steelt gewoon fietsen en heeft vervolgens nog het lef er geld voor te vragen ook.” Ik snap de emotie van ouders die een huilend kind zonder fiets thuis krijgen. Ik snap zelfs de woorden van een geschrokken zwembadmanager. Maar ik vind reacties als die van Humberto Tan onbegrijpelijk en kortzichtig.

Nederland is een raar land. We hebben een hekel aan kris kras op de stoep geparkeerde fietsen. “Zet die krengen toch in de fietsenstalling, die is daar voor.” Maar we hebben er ook een hekel aan wanneer er opgetreden wordt. Politie en handhavers schijnen dan opeens last te hebben van een zogenaamd ‘bromsnorrencomplex.’ “Ga toch boeven vangen.”

Maar helemaal mooi wordt het wanneer jongeren of, erger nog, kinderen ‘last’ krijgen van handhaving. Want dat kan volgens mensen als Humberto Tan al helemaal nooit de bedoeling zijn. Want onze bloedjes van jong mag geen strobreed in de weg worden gelegd. Want dat is “zielig”. Humberto Tan kent de exacte omstandigheden in de gemeente Zaanstad niet. En ik ook niet. Misschien heeft de gemeente inderdaad wat streng en rücksichtlos opgetreden. Maar kinderen zijn net mensen. En regels gelden ook voor hen.