Wonderlijk gedrag

Wonderlijk vind ik het, dat gedrag van Griekse ministers. Natuurlijk begrijp ik dat Griekenland serieus in de problemen zit. 1,7 miljoen mensen zitten daar zonder inkomen. Dus zonder uitkering of bijstand. En ook de ellende onder de overige Grieken is groot. Een deel van de oplossing moet uit Europa komen. De Grieken kunnen het niet alleen. Dus waarom gedragen Griekse ministers zich dan toch zo provocerend? 

Als iemand mij om hulp vraagt en die vraag doorspekt met halve dreigementen en beledigingen, dan stijgt de kans dat ik hem help niet. Zeker niet wanneer hij zijn problemen voor een groot deel aan zichzelf te danken heeft. En de zaak regelmatig heeft geflest. Als hij tenslotte wel hulp wil, maar mijn voorwaarden niet accepteert, is de kans dat ik hem help praktisch nul. Zelfs als dat zou betekenen dat hij met zijn gezin en jonge kinderen uit huis wordt gezet.

Natuurlijk moeten we proberen te voorkomen dat ‘het Griekse gezin met jonge kinderen’ op straat komt te staan. Dat wil toch iedereen? En ik vind dat de voorwaarden voor hulp niet te rigide moeten zijn. Daar moet goed naar worden gekeken. Maar waarom dan die Griekse verwijzingen naar Hitler en terrorisme? En waarom dan dreigen “miljoenen vluchtelingen en duizenden jihad strijders” Europa binnen te laten? Dan weet je als Griekse minister toch bijna zeker dat je naar die hulp kunt fluiten?

Je kunt je niet als een hufter blijven gedragen en er op gokken dat je sowieso geholpen wordt, omdat het anders zo zielig is voor je kinderen. Ik hoop echt dat ook de Grieken dat in gaan zien. Want zo zijn er alleen maar verliezers.