De smartphone is op veel scholen toegestaan in de klas. Je kunt natuurlijk beweren dat het prettig is dat leerlingen alle informatie met een druk op de knop beschikbaar hebben. En je kunt wijzen op de oneindige hoeveelheid mogelijkheden die het integreren van smartphones in de les kan bieden. Want die zijn er. Maar de waarheid is dat de meerderheid van de scholen de strijd gewoon heeft opgegeven.
Veel leraren krijgen het niet voor elkaar smartphones te verbieden, of alleen te laten gebruiken in het kader van een lesopdracht. En dus verzinnen ze de meest creatieve argumenten om hun onmacht een educatief tintje te geven. “Zolang we krampachtig vasthouden aan een tijd die voorbij is en leerlingen niet al jong leren hoe beschaafd met de telefoon om te gaan, zullen we last blijven houden van leerlingen die hierin de grenzen opzoeken.” Of, “hoe meer je het gebruik ervan ‘normaliseert’, hoe minder problemen telefoons geven.”
De echte waarheid is een andere. Leerlingen zijn verslaafd aan het gebruik van hun mobiele telefoon. Smartphones worden vooral gebruikt om spelletjes op te spelen en met elkaar te whatsappen. Smartphones worden gebruikt om te spieken en elkaar toetsen door te geven. Sommige leerlingen filmen elkaar en boze leraren. Want dat is grappig. En ze verspreiden die beelden onder elkaar. Om over digitaal pesten nog maar te zwijgen. En welke leerling kan zich concentreren op iets ingewikkelds, wanneer een apparaat trillend om aandacht schreeuwt?
Er zijn scholen die leerlingen trainingen geven in mindfullness om hen te leren omgaan met de informatiestress die het gevolg is van “de enorme hoeveelheid informatie die leerlingen te verwerken krijgen juist door de mobiele telefoon en andere digitale wegen.“ Op enkele middelbare scholen wordt van leerlingen geëist dat ze hun telefoon in hun kluisje achterlaten. Uiteindelijk zullen leerlingen het verbod als prettig ervaren. Meer rust, meer aandacht, meer concentratie en meer gezamenlijkheid.
Schrijver Oek de Jong zegt in tijdschrift Nexus, dat wanneer hij als verlicht despoot de opdracht zou krijgen de wantoestanden in het onderwijs aan te pakken, zijn eerste maatregel zou zijn om de smartphone uit het klaslokaal te weren. Instinctief zullen heel veel mensen het met hem eens zijn. En hij heeft natuurlijk ook gelijk. Maar wie durft de strijd met de tijdsgeest, de jeugd en vooral de ouders nog aan?
René Peters 
mulder
6 april 2015
volledig met je eens het is een verslaving aan het worden en wat weten we over de straling van deze toestellen .
ankie
7 april 2015
De derde alinea vind ik erg generaliserend. Ik ben het niet met u eens, dat dat de waarheid zou zijn. Bent u al eens gaan kijken in een les waar smartphones gebruikt worden? Sommige leerlingen hebben inderdaad moeite met het juiste gebruik in de les, maar zeker niet alle leerlingen. Als je als docent mobieltjes in de les toestaat dan hoort daarbij dat je afspraken maakt met leerlingen daarover, maar ook dat je als docent die afspraak bewaakt. Dat vinden docenten wellicht moeilijk, maar dat geldt voor meer afspraken met leerlingen. Dat is de crux. Wat dacht u van spiekbriefjes of briefjes die de klas doorgaan met een berichtje. Leerlingen die afleiding zoeken doen dat ook zonder mobieltje. U verwisselt oorzaak met gevolg.
renepetersoss
7 april 2015
Natuurlijk generaliseer ik. Het is een column. Ik volg veel lessen. Ook waar collectief gewerkt wordt met smartphones. Daar heb ik niks op tegen. Mijn punt is dat die dingen nooit uitgaan.
Pieter de Laat
7 april 2015
Toen ik leerlingen vroeg wat zij als schoolleider zouden doen, was het antwoord glashelder:
geen mobieltjes in de klas!
Een juf
7 april 2015
Ouders vinden het tegenwoordig normaal dat hun kind op school voortdurend bereikbaar is. Zelfs tijdens een 10 minuten gesprek wordt de telefoon gewoon opgenomen. Ook onder het eten geven en in de auto geven pa en ma het slechte voorbeeld.