Handel in schulden

Stel, je hebt honderd euro schuld bij de wehkamp. En je kunt die schuld niet afbetalen. De kans is groot dat de wehkamp je schuld dan aan een bedrijf ‘verkoopt’ voor twintig euro. Dat heet factoring. DS Factoring, het nieuwe bedrijf van Dirk Scheringa, koopt schulden op. Als ‘klant’ heb je dan geen schuld van honderd euro meer bij de wehkamp. Dan heb je ineens een schuld van honderdtwintig euro bij Dirk Scheringa. Het mag. Maar het deugt niet.

Voor de wehkamp is het een goede deal. Die honderd euro was voor hen niet inbaar. Dus als je toch nog twintig euro kunt vangen, ben je blij. Voor Dirk Scheringa is het ook een goede deal. Een schuld van honderdtwintig euro kopen voor twintig euro, daar zit handel in. Zeker als je geen enkele emotionele binding hebt met je ‘klant’. Die kun je dan maximaal onder druk zetten om te betalen. Met een nummer hoef je geen rekening te houden. Een nummer is geen mens. Voor schuldhulpverleners zijn bedrijven als DS Factoring een ramp. Een normale regeling is er bijna niet mee te treffen. Ook van een kale kip kun je plukken.

Sinds 2006 staat het in de wet. Factoring mag. Maar deugen doet het niet. Het zou mooi zijn als de landelijke politiek zich actief druk ging maken om dit soort praktijken. Natuurlijk is schulden maken niet slim. En natuurlijk hebben mensen een eigen verantwoordelijkheid. Mensen die bij de gemeente aankloppen voor schuldhulpverlening, willen hun verantwoordelijkhid nemen. Het helpt niet wanneer zakenmensen menselijk leed zien als handelswaar. Handel in schulden mag. Maar deugen doet het niet.