Wie de krant leest kan tot de conclusie komen dat de mens een afhankelijk wezen is. Dat zonder steun van een overheid niet kan overleven. Anderen zien de mens als een potentieel gevaar voor zichzelf en zijn omgeving. De roep om een hardere aanpak en meer repressie bij probleemjongeren en de angst dat hele volksstammen door de bezuinigingen buiten de boot vallen, steunen niet op een positief mensbeeld. De mens lijkt òf een wolf, òf een lam. Een wezen dat, afhankelijk van je politieke voorkeur, betutteld of gecontroleerd en in de hand gehouden moet worden.
Wat is dat toch met mensen? Ik heb het zelf ook. Als ik nadenk over jeugdbeleid dan denk ik vrijwel automatisch aan de kleine groep Osse raddraaiers. En niet aan de grote groep jongeren die gewoon lekker bezig willen zijn en positief in het leven en de gemeenschap staan. En wanneer ik denk aan de inzet van meer ‘eigen kracht’ binnen het sociale domein, dan denk ik onwillekeurig het eerst aan de eenzame kinderloze bejaarde en bijvoorbeeld niet aan de grote groep ouderen die, ondanks hun beperkingen, midden in het leven en de maatschappij staan. Wie objectief om zich heen kijkt weet dat de mens over het algemeen geen wolf en geen lam is. Maar een volwassen en flexibel wezen dat best in staat is de verantwoordelijkheid over zijn eigen bestaan te dragen.
Op zich lijkt het me logisch. Iets wat afwijkt van het gangbare valt ons gewoon meer op. En als we ergens ‘de kijk op hebben’ dan zien we het steeds meer. Zo zag ik tot voor kort vooral volvo’s rijden. Maar sinds ik die heb ingeruild, rijden er verdacht veel mensen rond in een peugeot. Onze aandacht richt zich in eerste instantie blijkbaar vooral op het specifieke. En we hebben vervolgens moeite zaken in perspectief te plaatsen. Natuurlijk moeten we rekening houden met minderheden. Er zijn mensen met weinig tot geen ‘eigen kracht’. En er zijn jongeren bij wie alleen een keiharde aanpak en repressie kan werken. Maar het is onverstandig om beleid volledig op beeldvorming af te stemmen. De mens is geen wolf en ook geen lam. Geen betutteling dus. En geen overdreven repressie.
jos
27 januari 2014
Weer een mooie column! Mee eens dat we niet moeten betuttelen, maar het is misschien wel de tragiek van een politicus dat hij/zij zich vooral met de probleemgroepen moet bezig houden. Belangrijke opgave hierbij is dan wel dat ze daarvoor beleid moeten ontwikkelen waarmee ze het “volwassen en flexibel wezen dat best in staat is de verantwoordelijkheid over zijn eigen bestaan te dragen” niet teveel lastig vallen. Mensen helpen die geholpen moeten worden is goed, maar mensen “helpen” die niet geholpen hoeven te worden, daar hebben we het woord “betutteling” voor uitgevonden.
Charles
27 januari 2014
Interessante column, Rene. Als jij straks na de verkiezingen niet mee mag doen, kun jij altijd nog de kost gaan verdienen met leuke stukjes schrijven! Alhoewel politiek “links” georienteerd, heb ik een vrij “rechtse” kijk op probleemjongeren.
Een goed verstaander weet nu waar ie aan toe is.