Ik vind het een prachtige anekdote. Gehoord aan de Antwerpse Interactie Academie. Een patiënt kwam een half uur te laat binnen. “Maar ik ben adhd-er, mijnheer. Daarom ben ik te laat.” “Neen, je bènt een volwassen vent. En je hèbt een diagnose. Mijn vader wàs ook geen horrelvoet. Maar hij hàd er twee. En dat is ook hinderlijk, als je door moet lopen.”
Het aantal diagnoses in Nederland stijgt explosief. Het hebben van een diagnose is zo gewoon geworden dat een onbekende moeder op het schoolplein aan mijn vrouw vroeg hoe ‘het rugzakje’ van onze dochter er uit zag. En de vraag of ze ‘hoogbegaafd’ zou zijn, is me meerdere keren gesteld. “Het gaat goed met onze dochter. Ze heeft veel afwisseling en uitdaging nodig. Met of zonder etiket. Dank u.”
Tijdens een bezoek aan een middelbare school viel mijn oog op de enorme hoeveelheid niet gecorrigeerde taalfouten in een toets geschiedenis voor 4 vwo. “Maar deze jongen is dyslectisch. Hij kan daar dus niets aan doen.” Dat klopt. Ernstige dyslexie is een behoorlijke handicap. Maar wanneer hij ondanks die handicap niet fatsoenlijk leert schrijven, wordt zijn leven erg ingewikkeld.
We lijken soms te vergeten dat een diagnose slechts een definitie is van een ervaren probleem. Het haalt schuldgevoel weg, kan recht geven op faciliteiten en biedt wellicht handvatten hoe je met een ‘handicap’ om moet gaan. Maar een diagnose is niet bedoeld als excuus om het probleem maar zo te laten. “Dat je dyslexie hebt, daar kun je niets aan doen. Maar dat je te lam bent om de spellingscontrole te gebruiken is gewoon kwalijk.”
Volgens mij heeft ieder mens talenten en mogelijkheden. Ongeacht zijn of haar situatie en eventuele diagnoses. Een mens ìs niet zijn diagnose of omstandigheid. Het is belangrijk uit te gaan van wat wel kan. Als we de energie die we stoppen in het verzamelen van zoveel mogelijk diagnoses nou eens zouden steken in het uitbouwen van talenten en het opheffen of omzeilen van ervaren belemmeringen? Ik denk dat de wereld er beter op zou worden.
Lily
1 september 2013
Een stuk dat ik volledig wil onderschrijven, René!
Een aanvulling misschien? Als nu ieder ook eens uitgaat van serieus- nemen, niet-willen- helpen als iemand met een beperking het zelf kan…..
Ook de andere kant is waar: vul niet meteen in voor een ander…” het zal wel komen door…enz. ” sommige gedragingen kunnen ook andere oorzaken hebben, buiten alle beperkingen om. Nog duidelijker? Vul het niet te snel in voor een ander…
Menno Oosterhoff
1 september 2013
Het hebben van een diagnose is inderdaad niet per se een antwoord op de vraag in hoeverre je iemand iets kunt aanrekenen. Je kunt echter niet stellen dat een mens altijd ook mogelijkheden heeft. Psychische beperkingen kunnen net zo “hard ‘ zijn als lichamelijke. Over het algemeen is er door mensen die het geluk hebben niet zelf getroffen te zijn door een psychische aandoening een te optimistische inschatting over de mogelijkheden die je hebt er nog wat van te maken. Problemen van een ander lijken altijd makkelijker oplosbaar, zeker psychische omdat daar de beperking minder goed te zien is dan bij lichamelijke.
Wat hierboven in feite aan de orde is is de vraag wanneer je een medisch model moet hanteren. Iemand is zeik en heeft recht op medeleven/ begrip en wanneer je een moreel model moet hanteren. iemand is te gemakzuchtig, lui, slecht en heeft geen recht op medeleven maar heeft een prikkel nodig, “straf./begrenzing.
Om te stellen dat elk mens ongeacht omstandigheden en diagnose mogelijkheden heeft klinkt mooi, maar het mag niet leiden tot voorbij gaan aan de beperkingen en onmogelijkheden. Ik denk dat de wereld er niet beter op wrodt als dat gaat gebeuren en wat dat betreft houd ik mijn hart vast voor de gevolgen van de transitie jeugd-GGZ.
renepetersoss
1 september 2013
Beste Menno,
van mijn kant zeker geen onderschatting van psychiatrische aandoeningen. En helemaal eens dat uitgaan van mogelijkheden nooit voorbij mag gaan aan de onmogelijkheden. (Voer voor een andere blog. Iemand met een houten been kan geen marathon rennen). Ik onderschrijf natuurlijk ook het belang van een goede diagnose door iemand die daarvoor heeft doorgeleerd. En ik heb ook niet het naïeve idee dat psychiatrische stoornissen te voorkomen zijn. En mijn blog gaat ook niet over de transitie. Wat ik aan de kaak heb willen stellen zijn twee zaken:
1) De normaalste hulp of maatwerk krijg je pas na een diagnose. Voorbeeld vermeende hoogbegaafdheid van mijn dochter. Dat is niet goed.
2) Stoppen met streven naar verbetering waar mogelijk. Dyslexie wordt bijvoorbeeld wel degelijk als excuus gebruikt om niet goed te hoeven spellen. Zowel door een leerling als door een leraar die geen moeite wil doen. Dat is ook niet goed.
Rene
angelique2811@gmail
1 september 2013
Het gaat hier dan ook niet om dyslexie. Daarmee raken we off topic. Het gaat er om dat het NJI in haar brochure heeft staan dat ouders van kinderen met ADHD een cursus krijgen om ze slagvaardiger te krijgen en te houden in de opvoeding. Nergens staat vermeldt dat dit kind doorverwezen gaat worden naar de zwaardere zorg. Evenals kinderen met autisme. Volgens de brochure vallen deze kinderen in de lichte zorg waardoor in beginsel geen kindpsychiatrische hulp wordt ingezet. Er staat letterlijk dat de ouders van deze kinderen in de preventie eerst alles geprobeerd moeten hebben. Er ligt daar een heel groot zwart gat dat nu voor veel onrust zorgt en die zo snel mogelijk gedicht moet worden wil de gemeente daadwerkelijk haar budget toereikend houden. Daarbij mijn vraag wie de supervisie heeft over het budget van gemeenten. Is dit provinciaal geregeld of doet de gemeente dit zelf. Wat als het beoogde jeugdwetbudget niet toereikend blijkt? Komt het dan uit de participatiewetpot? Wat overigens niet zou moeten kunnen want tussen die potten zitten schotten. Die willen we niet meer dus gooien alle potten leeg op één grote hoop. Als de bijstand in Oss explosief blijft toenemen, het passend onderwijs haar leerlingen vanwege de zorgplicht onder moet brengen op een school zo’n 7 km verderop en daardoor het het leerlingenaantal binnen het leerlingenvervoer eveneens hard groeit. Waar gaat er dan eerst op bezuinigd worden? Is het dan niet die nieuwe jeugdwet omdat deze qua uitgaven niet gemonitord word? Zijn deze kinderen dan niet vogelvrij verklaard. Hoe plausibel is immers, geheel in lijn met detransitie, het demedicaliseringsbeleid en de beweringen dat er overgediagnosticeerd wordt? Het was nota bene het hoofddoel van de transitie!
Gr. Angelique
renepetersoss
1 september 2013
@angelique, Ik begrijp je zorg heel goed. En ik deel je zorg voor een groot deel. Daar zullen we het uitgebreid over hebben vrijdag. Alleen daar ging mijn blog echt niet over.
Menno Oosterhoff
1 september 2013
ik ben blij dat we het over veel dingen dus eens zijn. Het is in feite het rakker /stakker of mad/bad probleem. Waar heeft iemand begrenzing nodig en waar begrip. En ook, waar doe je iemand tekort door iets van hem te vragen wat er echt niet in zit.
Op deze vragen is geen eenvoudig antwoord mogelijk , want dan zouden we het antwoord moeten weten over hoe vrij een mens is.
Wel is bekend dat we een stuk minder vrij zijn dan dat we altijd gedacht hebben en in de wetenschap zijn er zelfs veel mensen die vinden dat we helemaal niet vrij zijn.
Maar zelfs al zou dat zo zijn dan betekent het niet dat we alles van iedereen onbegrensd moeten accepteren. Maar waar we de grens leggen is moeilijk. Als we te gemakkelijk zijn dan zal er mogelijk misbruik van gemaakt worden, maar ik ben misschien nog wel banger voor het tegendeel, want dat is wel waar mensen met psychische klachten heel vaak mee te maken hebben. Zie mijn blog op artsennet http://www.artsennet.nl/opinie/artsen-blogs/Menno-Oosterhoff/Blogbericht-Menno-Oosterhoff/134600/Dol-op-pillen.htm
De waarheid ligt in het juiste midden, maar wat is het juiste midden.
En je zult als je begrip geeft altijd mensen hebben die misbruik daarvan maken, maar er zijn ook altijd mensen die te ver gaan in begrenzing waarmee ze mensen te kort doen.
Als ik tussen beide moet kiezen dan accepteer ik liever wat misbruik van begrip dan onterecht toepassen van begrenzing
Kitty Kilian
1 september 2013
Een diagnose is niet fijn. Hij dient niet als excuus, hooguit helpt hij bij een beter begrip. Dat u daarvan uit gaat geeft aan dat u geen ervaring heeft met psychisch kwetsbare kinderen. Terwijl uw gemeente wel besluiten gaat nemen over zulke kinderen die diep ingrijpen in hun levens. Ernstig.
renepetersoss
2 september 2013
Beste Kitty, Het hebben van een probleem waarvoor een diagnose moet worden gesteld is inderdaad niet fijn. In tegendeel. Ik ga daar ook zeker niet van uit. Overigens heb ik veel ervaring met kinderen die psychisch kwetsbaar zijn, maar dat terzijde. Wat ik aan de kaak heb willen stellen zijn twee zaken:
1) De normaalste hulp of maatwerk krijg je pas na een diagnose. Voorbeeld vermeende hoogbegaafdheid van mijn dochter. Dat is niet goed.
2) Stoppen met streven naar verbetering waar mogelijk. Dyslexie wordt bijvoorbeeld wel degelijk als excuus gebruikt om niet goed te hoeven spellen. Zowel door een leerling als door een leraar die geen moeite wil doen. Dat is ook niet goed.
Rene
Iriza
2 september 2013
Uitgangspunt in deze blog lijkt hier wantrouwen te zijn. Wantrouwen dat mensen lui zijn en zich er gemakkelijk van af willen maken. Daar hoef je geen diagnose voor te hebben, gemakzucht komt voor in elk mens en alle lagen van de bevolking. Als uw mensbeeld er één is van de neiging tot luiheid en gemakzucht begrijp ik uw standpunt.
Echter u mist mijn inziens geheel de innerlijke motivatie die mensen óók hebben om zichzelf te ontwikkelen, om nieuwe dingen te leren en bovenal om mee te doen mét andere mensen door wie zij geïnspireerd zijn. Dat heet ‘mimetische begeerte’ (Rutger Claassen) en houdt in dat wij vaardigheden en bezit bij anderen zien waarvan wij denken dat het een voldoening geeft en ons vervolgens aan het werk ze, denkend en doend om dit ook te bereiken.
Ik vind het stuitend dat mensen in uw positie totaal voorbij gaan aan de menselijke innerlijke motivatie tot groei, daarmee laat u mijn inziens zien dat u gemakzuchtig uw rol als opvoeder, als inspirator, als overdrager van normen en waarden op kennis en sociale context overboord gooit en liever straft dat het niet vanzelf uit de leerlingen of personen zelf komt zonder te zien dat juist deze minachtende houding maakt dat mensen niet van u zullen willen leren.
Heeft u stil gestaan hoe uw houding vanuit wantrouwen mensen juist nog sterker wil laten schuilen achter redenen waarom ontwikkelen het niet gaat? Want u maakt ontwikkelen tot een plicht en mal met voor u herkenbare vorm en maat en niet tot iets wat in elk mens al aanwezig is en wat er op zoveel verschillende manieren uit kan zien dat de kans groot is dat u gewoon niet goed genoeg naar mensen kijkt om hun grote en kleine ontwikkelingen te signaleren. Dat is dus niet hun tekortkoming maar die van uzelf.
Uw manier van uitdagen tot ontwikkelen voelt totaal niet uitnodigend en daar ben u helaas niet de enige in. Het is zwart/wit, u kijkt niet naar het streven onder de ontwikkelpogingen, u kijkt alleen naar de fouten en meet daar aan af dat het moet gaan om gemakzucht en het zichzelf willen verexcuseren.
Beste meneer Peters, neem van mij als wandelende stoornissenkwartet maar aan, dat ik niet weg wil van mijn eigen ontwikkeling, weet u hoe saai en hopeloos het perspectief is van mijn diagnoses en werkelijke belemmeringen waarvan de diagnoses alleen nog maar het naampje zijn om u te laten snappen waar ik tegen aan loop! Waar ik weg van wil is het bestraffende en ondermijnende toontje in de showroom-woorden van beleidsmakers zoals u en in de huidige maatschappij die mij steeds meer het gevoel geeft een loser te zijn, een hele luie nog wel die niet braaf in de rij staat om te produceren en het land de centen te leveren om mee te doen aan een voor mij bevreemdende ratrace.
Ik probeer te begrijpen dat wanneer je vrij bent van belemmeringen en een gevoel van diep falen, je dus alle ruimte hebt om jezelf wijs te maken dat het leven alleen maar draait om succes en geld. En dat je dan vanuit een nog katholiek restje bestraffend denken totaal inspiratieloze leiders krijgt die denken dat ze een goed voorbeeld zijn maar de kloof tot anderen alleen maar vergroten omdat zij gewoon niet snappen hoe we elkaar nog op een positieve en steunende manier kunnen inspireren, wat echt niet altijd soft hoeft te zijn!
Ik heb begrip voor u. Heeft u dat ook voor ons?
renepetersoss
2 september 2013
Beste Iriza,
bedankt voor je reactie. Ik vind het oprecht jammer dat je mijn blog op die manier gelezen hebt. Dat was mijn bedoeling nooit. En ik vind het naar als ik je gekwetst heb. Ik heb in mijn blog geen individu willen aanspreken. En ook geen groep. Wat ik aan de kaak heb willen stellen zijn twee zaken:
1) De normaalste hulp of maatwerk krijg je alleen na een diagnose. Voorbeeld vermeende hoogbegaafdheid van mijn dochter. Dat is niet goed.
2) Stoppen met streven naar verbetering waar mogelijk. Dyslexie wordt bijvoorbeeld wel degelijk als excuus gebruikt om niet goed te hoeven spellen. Zowel door een leerling als door een leraar die geen moeite wil doen. Dat is ook niet goed.
Nogmaals dank voor je reactie en als je wilt komen we er een keer mondeling op terug. Rene.
Iriza
3 september 2013
Beste meneer Peters,
ik waardeer sowieso uw reactie en uw intentie dat u blijkbaar mensen niet heeft willen kwetsen. Dat wil ik dan nu ook van u aannemen, ook omdat ik weet hoe moeilijk het onderwerp is wat u aankaart.
Het probleem is dat uw punt 2 nauwelijks generalistisch te bespreken is. U neemt hier wederom het uitgangspunt van luiheid dat men stopt bij het stigma dyslexie en dit als excuus gebruikt. U doet daarmee mensen die hard hebben gewerkt aan hun eigen ontwikkeling maar toch falen ernstig tekort. Mogen mensen ook een keer stoppen en rouwen en berusten in dat zij sommige vaardigheden nooit lekker in de vingers zullen krijgen zonder dat zij daarmee een lui of minderwaardig mens zijn? Continu blijven hameren op niet mogen stoppen met verbeteren geeft mensen een faalgevoel in plaats van uw inderdaad aanmoedigende en juist hoopvolle intentie! U slaat de plank in uw werkwijze mijn inziens dan mis als je uitgaat dat neerleggen bij bepaalde moeilijkheden dan dus luiheid is.
Waarmee ik niet wil zeggen dat ik het met u oneens ben als mensen hun diagnose als excuus gebruiken, maar het is te simpel om hier vanuit zo plat uit te gaan. Mijn belangrijkste punt is namelijk dat we SAMEN zullen moeten inspelen op verwachtingen, acceptatie en aanmoediging.
Een docent die na de diagnose dyslexie stopt te onderzoeken waar wél nog groeimogelijkheden zijn, moet je helpen uitzoeken waarom hij dat doet, wellicht helpen om de “autoriteit” van een label te nuanceren en de regie terug te geven dat hij/zij zelf mag nadenken en signaleren waar de leergrens van het kind ligt i.p.v. de grens van de diagnose te pakken en bang zijn het kind te schaden als je dan nog teveel eisend zijn! Het is niet altijd onwil en gemakzucht, dat uitgangspunt schaadt het contact en schaadt daardoor juist de openheid en bereidheid om samen opnieuw na te denken over hoe we tegen dit soort zaken kunnen aankijken en hoe er mee om te gaan.
Een kind wat vindt niet fatsoenlijk te hoeven leren spellen omdat het dyslexie heeft, moet je vragen van waaruit het dit zo ziet, zonder acuut aan te komen zetten met dat het luiheid is, ook als het kind dit zelf zo zegt! Dit zijn eenvoudige psychologische en pedagogische uitgangspunten, waar je aansluit bij de beleving van het kind en vandaar uit als opvoeder juist onderzoekt hoe de vork in de steel zit. Dat geduld en vertrouwen hebben opvoeders, leiders etc. niet meer! En daar pleit ik voor. Een kind wat niet wil leren spellen, ziet misschien in de huidige maatschappij het nut niet meer, elk kantoor draait op systeemsjablonen en met één muisklik hoeft alleen nog maar de koppeling gemaakt te worden tussen klant en document, het systeem en de printer doet de rest. Deze op economie gefocuste maatschappij genereert door winstmaximalisatie zelf ongeïnteresseerde burgers, die niet eens meer mee mógen nadenken laat staan bijdragen aan correspondentie waarvoor die spelling dan zo nodig zou zijn!
Een ander kind haalt zijn schouders op bij spelling omdat het gefrustreerd is geraakt door alle tegenslag terwijl andere kinderen het zo gemakkelijk leren. Als opvoeder dien je uit te gaan van de naaste zone van ontwikkeling van Vygotsky, wat zoveel inhoudt als de opvoeder die verantwoordelijk is om het niveau van het kind te zien en daar net iets boven een nieuw leeraanbod te doen, soms met en soms zonder het kind. Te weinig uitdaging maakt onverschillig en te veel maakt gefrustreerd, in beide gevallen kunnen kinderen afhaken en redenen zoeken die de loodzware verantwoordelijkheid en het falen van hun schouders kunnen tillen! Geef ze eens ongelijk! Dus u redenen ziet als excuses laat zien dat u een conclusie trekt i.p.v. een nieuwsgierige open vraag naar het ogenschijnlijke afhaken van iemands eigen ontwikkeling!
Dit nadenken meneer Peters, is wat velen niet meer doen omdat ze te druk zijn met zichzelf en het doel wat behaald moet worden. Kinderen maar ook collega’s moeten het allemaal maar zelf doen, eigen regie is waar, maar zonder afstemming en verbondenheid is het maar een loze en bestraffende kreet die bovendien averechts werkt. Normen en waarden draag je over vanuit interesse en respect voor de ander, uitgaande van de aanwezige innerlijke motivatie en de wens tot zinvol bijdragen. Waar dit aan de oppervlakte afwezig lijkt, bereik je met straffen niets en kun je je ook afvragen welke invloed je eigen rol eigenlijk heeft. Dat wij tegenwoordig afvragen “of” onze rol invloed heeft is een denkfout vanuit het doorgeslagen individualisme en de verloren coherentie. Het is mij te gemakkelijk om anderen te veroordelen zonder de gehele context en dynamiek te bekijken. Dat zou toch ook jammer zijn om onze eigen invloed overboord te gooien, daar ligt namelijk een groter bereik dan je afhankelijk te maken van het al dan niet onwenselijke gedrag van die “luie ander”.
Met uw punt 1 ben ik het eens. De huidige meet- en weetmentaliteit maakt dat we niets meer durven zonder protocol, zonder diagnose, zonder naam. Ik vraag mezelf af of dit te maken heeft met de aanklaagcultuur, alles moet perfect en dicht getimmerd. Durven we nog zelf na te denken en bij te leren of moeten we allemaal alles ten alle tijden weten en is voortschrijdend inzicht alleen nog maar een signaal van falen! Om in te spelen op de behoefte van uw dochter met vermeende hoogbegaafdheid, heb je docenten nodig die het protocol durven loslaten en naar uw dóchter durven kijken en op háár behoeften aansluiten. Een diagnose kan hierbij helpend zijn maar kan ook andere behoeftes of verbanden onzichtbaar maken waardoor juist de plank misgeslagen wordt. Maar waarom zouden ze het protocol loslaten als ze dan vervolgens om de oren krijgen? En schuilen achter haar diagnose om zo verzekerd te zijn van toestemming op en vormgeving van de hulp, lijkt me logisch, durft u het zelf nog om zelf na te denken en handelen in de huidige tijd? Het heeft niks met de diagnoses zelf te maken maar met hoe wij deze nodig hebben om ons te wapenen tegen elkaars ziekelijke hoge eisen.
Goed, ik kan nog wel 3 meter doorkletsen, maar wat ik betreur is dat we allemaal vanuit ons eigen hokje zijn gaan denken en niet bewust zijn van hoe knellend de perfectie (en bestraffing) is die we van anderen eisen maar zodoende dus ook zelf op ons bord krijgen. Weinigen willen nog de samenhang zien die maakt dat we alleen nog maar kunnen verwijten en elkaars intenties niet meer herkennen.
Zoals ik ook, ik zag uw intentie die ik notabene deel (=niet stoppen bij een diagnose/stigma, maar blijven zoeken naar ontwikkeling m.u.v. uw stempel dat hiermee stoppen hiermee dan alleen maar luiheid is) op het eerste gezicht ook niet.
Uitvoerig elkaar bevragen en samen in openheid na denken in een lager tempo dan de huidige maatschappij (wij) nog toestaan lijkt mij een constructieve manier om het beste in elkaar naar boven te halen. Ook als dat betekent dat we niet allemaal en zeker niet 24/7 de beste hoeven te zijn en eindelijk de totaal onjuiste koppeling met luiheid hierin durven los laten.
Hartelijk dank voor het gesprek.
Boekentip: Paul Verhaeghe Identiteit
Moeder
2 september 2013
Ik heb zelden iemand zo zijn best zien doen om zich aan te passen als onze zoon. Soms is hij er (lichamelijk) ziek van..
renepetersoss
2 september 2013
Beste Moeder. De meeste mensen doen erg hun best. En dat moet worden gezien.
H. Zandstra
3 september 2013
Anders dan de vorige keer, ben ik het van harte met deze column eens. Het is inhumaan om kinderen zo massaal ‘ziek’ te verklaren als nu gebeurt en het is te gek voor woorden dat ouders zich daarop voor laten staan.
Gisteren was er een zeer schokkende TV-uitzending van Levy over de praktijken van de jeugd GGZ en hoe zij een achtjarig jongentje dat hartstikke leuk en slim is en die later een grote bijdrage kan worden voor de maatschappij, ‘ernstig geestesziek’ verklaarden en hoe alles er om ging dat deze jongen lastig was. Hij moest pillen meteen als hij wakker was, er kon geen lachje bij de ouders af voor dit kind. Als de cameraploeg filmde stond vader constant wel ergens wijdbeens te waken over zijn ‘gevaarlijke, geesteszieke, gestoorde’ kind.
En wat was er dan zo gestoord? Driftbuien die bij autisme horen en dat deze kinderen heel druk en bewerkelijk kunnen zijn. Reden voor ouders kennelijk om hun kinderen ‘ziek’ te verklaren. En daar bleef het niet bij, want een diagnose zou nog kunnen om je daarna te richten op wat het kind allemaal wel kan en hoe briljant slim het is. En om de ouders te leren dat dat ontzettend lastige en bewerkelijke met de tijd echt wel slijt als die kinderen wat ouder worden.
Nee, de jeugd GGZ was ermee akkoord gegaan dat de ouders dit kind te lastig vonden om nog in huis te hebben. Ze hadden hem in een instelling opgenomen, terwijl bekend is hoe traumatisch dat is voor kinderen en wat een hechtingsproblematiek daaruit voorkomt en dus latere psychische problematiek. In een kil onpersoonlijk kamertje.
Maar het allerergste komt nog: de jeug-GGZ bleek dit kind regelmatig in de isoleercel te stoppen. En zelfs aan holding te doen! Regelrechte kindermishandeling en een heel belangrijk internationaal punt in de rechten van de mens, want isoleercellen staan gelijk aan foltering. En dat is nog veel en veel erger en omstredener voor kinderen.
Uitermate schokkend en onbegrijpelijk dat de jeugd-GGZ zich totaal doof houdt voor waarom de maatschapij dit soort dingen niet vindt kunnen, het een schande vindt om kinderen zomaar te etiketteren en een stempel op te drukken en op achterstand te zetten en negatief te bejegenen. Van zorg was of behandeling was niets te zien, alleen pillen veel straf. Apart zetten en isoleren.
Hemeltergend hoe dit jongentje huppelend liet zien wat hem daar overkwam. Vreselijk schokkend dat de jeugd-GGZ zich niet dood schaamt maar deze uitzending nog aangrijpt ook om hun bestaansrecht te rechtvaardigen! En verschrikkelijk dat er ouders zijn die zich hiermee willen associëren en werkelijk doen alsof dit om ‘zorg’ gaat waar kinderen beter van worden.
Een grof schandaal!
Maar ook heel erg voor ouders met kinderen waar echt iets heel ernstigs mee aan de hand is. Bv psychosen of zware depressies,want hoe kun je nu een jeugd-GGZ vertrouwen die dit soort dingen flikt met kinderen en laat zien het belang van kinderen helemaal niet hoog te hebben. Maar net als de jeugdzorgsector helemaal te gaan voor geld ipv het belang van het kind.
Steeds meer mensen worden hier heel erg rechts van. Terug met die overheid! Dit zijn regelrechte schendingen van mensenrechten en artsen en jeugdzorgers en pedagogen die allemaal zich verschuilen achter een zogenaamd ‘ziek’ systeem en weigeren verantwoordelijkheid te nemen.voor de wandaden die zij plegen in naam van dat systeem.
Bernard Elshout
4 september 2013
Geweldig artikel!
Er is zoveel meer mogelijk als je weet hoe je met evt. handicaps om kan gaan. Ik kan me honderd procent achter dit artikel scharen! In mijn NLP opleidingen vertel ik de volgende metafoor:
Neem twee auto’s, een auto met en een zonder rembekrachtiger. Iemand die last heeft van ADHD (of was het de omgeving die daar last van heeft) rijdt met een auto zonder rembekrachtiging. Hij moet zelf remmen, dat zal niemand voor hem doen. Met rembekrachtiging is het wellicht makkelijker om te remmen………..ook dan moet hij het zelf doen en daarmee om leren gaan.
Leer iemand remmen zonder bekrachtiging en hij krijgt een gouden rechtervoet!
Er zijn mensen die zichzelf geleerd hebben achteruit te lezen en kunnen dat heel goed! Wie is er dan Dyslectisch? Veel mensen kunnen dat niet.
Ik kan niet zwemmen, omdat ik geen ledematen heb: http://nos.nl/artikel/185845-man-zonder-benen-zwemt-kanaal-over.html
en ga zo maar door. Wat heeft iemand nodig om in te zien dat het anders kan en dat je jezelf in een richting kunt zetten? Waar hebben ze de stempels en diagnoses voor nodig? Wat leveren alle diagnoses en onderzoeken op? Stop dat geld maar in het leren omgaan met de ervaren beperking!
En ja, ik heb een spellingscontrole eroverheen gehaald………
Ralph
5 september 2013
GEZOND VERSTAND…BRAVO!
Gelukkig bestaat er nog gezond verstand.
Ik onderschrijf al jaren deze stelling om het etiketteren
aan banden te leggen.
Een van de grootste boosdoeners is de DSM nu al in de vijfde versie.
Er blijven nieuwe aandoeningen bijkomen…
Het stelt met name de “zorg” in staat om nieuw bedachte etiketten/aandoeningen
te behandelen (vercommercialiseren!)… en er een nieuw legertje therapeuten toe te kunnen toevoegen aan het -toch al niet geringe- therapeuten- en artsenarsenaal.
Ik zelf ben ook Alle Dagen Heel Druk!!…… (maar heb er zelf geen last van)
Johnk457
30 juli 2014
The principle isn’t to artificially turn out to be effective, cdddbfkaedfd