“Hallo, met radio 1. De Telegraaf kopt vanmorgen dat ambtenaren een zesdaagse cursus tot jeugdpsychiater krijgen aangeboden. Zodat ze straks in staat zijn te bepalen wie recht heeft op duurdere zorg en wie niet. Wat vindt u daarvan?” Wat een verschrikkelijke en schadelijke onzin. Wat een bangmakerij. En wat een effect kan lobbywerk hebben op de beeldvorming over de transitie van de jeugdzorg. Nog niet zo lang geleden was heel Nederland het eens over het wat, waarom en hoe van die transitie. Ook jeugdpsychiaters ondersteunden (met al hun zorgen) de noodzaak tot inhoudelijke veranderingen. Het kon en moest beter. Maar het lijkt nu soms dat sociale (en blijkbaar ook reguliere media) gedomineerd worden door halve waarheden en ernstige overdrijvingen.
In zijn boekje ‘de kunst van het gelijk krijgen’ werkt de negentiende eeuwse filosoof Arthur Schopenhauer een aantal zogenaamde kunstgrepen uit. Deze ‘trucs’ helpen je de publieke opinie te bespelen. Ze helpen om een debat te winnen en om je zin te krijgen. Maar eerlijke argumenten zijn het niet. Lobbyisten maken er veelvuldig gebruik van. Een bekende kunstgreep is de zogenaamde verruiming. Schopenhauer: “De bewering van de tegenstander over haar natuurlijke grenzen heen leiden, de bewering zo algemeen mogelijk opvatten, in de ruimste betekenis nemen en overdrijven”. Toen ik een paar weken geleden in een blog betoogde dat het goed zou zijn wanneer in een aantal gevallen anticonceptie verplicht zou worden gesteld, werd aan me gevraagd welke ambtenaar de bevoegdheid zou krijgen uit te maken wie kinderen mocht krijgen en wie niet….
Een bekend probleem binnen de zorg is dat er binnen een gezin soms tien of meer verschillende hulpverleners aanwezig zijn. Dat is geen situatie die echt ‘helpt’. Dit komt omdat we met zijn allen hebben afgesproken dat we voor ieder afzonderlijk probleem de best mogelijk zorg willen hebben. Hierdoor ontstaan verschillende specialismen. Ieder met een eigen financieringsstroom. Er bestaan gezinnen met meerdere problemen. We hebben het zo georganiseerd dat het dan bijna niet anders kan dan dat er voor elk probleem een aparte hulpverlener komt. En dat er op zijn zachtst gezegd geen enkele reden is om aan te nemen dat al die hulpverleners samenwerken. De oplossing voor dit probleem kan gevonden worden in het ontschotten van middelen. Per gezin kan dan op een rationele manier gekeken worden welke hulp ingekocht kan worden. Een gezin, een plan. En onderdeel van zo’n plan kan ook de jeudpsychiatrie zijn.
Voor de GGZ was het tot op dit moment simpel. Kinderen met een medisch probleem worden behandeld door een medicus. Kinderen krijgen de best mogelijke zorg door zeer hoogopgeleidde specialisten met zeer veel kwaliteiten. En dat is goed. Medische zorg mag nooit door amateurs, hoe goedwillend ook worden geleverd. De angst voor verandering bestaat bij ouders en professionals. En deels ook wel terrecht. Geld wordt schaars. Maar we moeten er wel voor zorgen dat kinderen de hulp blijven krijgen die ze nodig hebben. Dat willen en kunnen we ook. Zelfs wanneer er minder middelen beschikbaar zijn. Wanneer we er door het ontschotten van middelen en het maken van één plan voor kunnen zorgen dat overlap verdwijnt en dat niet alle problemen tegelijkertijd worden aangepakt, blijven er genoeg middelen over om hulp te garanderen.
Ook valt er winst te halen door het vroegtijdig leveren van hulp op de vindplaats van een probleem. Een klein kind met een klein probleem dat geen hulp krijgt, loopt het risico een groot kind met een groot probleem te worden. En dat is niet altijd nodig. Bovendien valt ook in preventie valt nog een wereld te winnen. Toch, als ik me verplaats in een professional binnen de GGZ of een ouder van een kind met een diagnose zou ook ik me zorgen maken. Psychiatrische hulp voor kinderen blijft brood en broodnodig. En ook ik zou zenuwachtig worden van wethouders die beweren dat psychiatrische stoornissen door preventie te voorkomen zouden zijn. Dat kan natuurlijk helemaal niet. Maar het beeld dat gemeentelijke ambtenaren, lettend op de centjes, en niet gehinderd door enige kennis van zaken, hulp aan kinderen die dat nodig hebben zouden weigeren, is op zijn best een kunstgreep waar Schopenhauer trots op zou zijn. De lobby om de jeugdpsychiatrie niet onder de jeugdzorg te doen vallen en die middelen niet te ontschotten, doet zijn werk. Ik sluit niet uit dat die lobby alsnog gaat werken. En ik wacht kamervragen af die naar aanleiding van het artikeltje uit de telegraaf zullen worden gesteld.
Maar Schoppenhauer is de beroerdste niet. Bij iedere kunstgreep geeft hij ook fijntjes aan hoe je daar mee om kunt gaan. In het geval van de kunstgreep uit de Telegraaf zou hij aanraden te blijven focussen op de kern van de zaak. Ontschotten van middelen is nodig om te kunnen werken met één gezin en één plan. De jeugdpsychiatrie hoort dus gewoon binnen de jeugdzorg. Beter dan te werken met kunstgrepen zouden mensen met een groot hart voor jeugdpsychiatrie hun echte zorgen uitspreken. Hoe zorgen we er binnen de nieuwe situatie voor dat kinderen die medische hulp nodig hebben die hulp ook krijgen? Hoe zorgen we ervoor dat de zorg van de huidige kwaliteit of beter blijft? Hoe zorgen we ervoor dat de aanwezige psychiatrische kennis door betere samenwerking en afstemming nog beter kan worden ingezet? Er is geen mens die deze zorgen niet deelt. En er is geen wethouder die daar niet over wil nadenken. Het gebruik van kunstgrepen door lobbyisten bevalt me minder. Ze maken mensen met terechte zorgen onnodig bang. Dat werkt bij mij in ieder geval averechts.
René Peters 
H. Zandstra
21 augustus 2013
Het is duidelijk dat de auteur van deze column weinig weet van jeugdzorg. Want in werkelijkheid is het klachtenprobleem in de jeugdzorg ongelooflijk groot. Dat is het werkelijke probleem, zie ook de berichtgeving in het AD van afgelopen zaterdag en van vandaag. Zie ook de rapporten van de Veiligheisraad, de Inspectie, de Verenigde Naties die jaarlijks aan de bel trekken, defense for Children en vele wetenschappelijke onderzoeken, zoals van de commissie Samson.
Dat is het hoofdprobleem en ondanks alle rapporten heeft de jeugdzorglobby dat klachtenprobleem jaren weten toe te dekken. Met intimidaties naar klagende ouders in de media, die krijgen hun kinderen niet of nauwelijks meer te zien. Met intimidaties richting media als de berichtgeving niet bevalt. Hoofdrolspelers van deze lobbystijl zijn Jeugdzorg Nederland en Erik Gerritsen, die extreme censuur laat toepassen bij de reacties op zijn columns in Binnenlands Bestuur.
Het was de jeugdzorglobby er alles aan gelegen om de klachten over jeugdzorg af te zwakken, zie ook de druk op de Riek Samson om dat te doen waaraan zij heeft toegegeven tot boosheid van haar mede-onderzoekers. De jeugdzorglobby wilde maar een ding: zo snel mogelijk hun financiële positie veilig stellen door nieuwe klandizie te regelen en de concurrentie uit te schakelen. (een gezin een plan)
De plannen die er nu zijn, zij gebaseerd daarom op de foute analyse. Het hoofdprobleem is het disfunctioneren en gemeenten zijn zo naief dat ze daar geen flauw benul van hebben, terwijl ze straks wel zeer zwaar door in de financiele problemen zullen komen. Door claims naar aanleiding van fouten van jeugdzorg, doordat ze overstroomd zullen worden met klachten en verzoeken aan de gemeente om in te grijpen en omdat ze bloot zullen worden gesteld aan continue chantage met wachtlijsten.
Onschotten is dus hlemaal niet het belangrijkste in de aanpak van de jeugdzorgproblematiek, dat wil de sector doen geloven. Ook zijn de vele hulpverleners in een gezin een ramp, maar de oplossingen komen echt niet van een gezin een plan. Dat komt neer op kartelvorming en prijsopdrijving. In dat kader is deze column dan ook zeer ondeskundig en vanuit een ivoren toren bedacht, die nou juist volledig wordt beheerst door de jeugdzorglobby.
Het verhaal in De Telegraaf is kort door de bocht maar men doet er goed aan om de ouders die aan de bel trekken om uitleg te vragen. Wat men bedoelt is dat er bij klachten – het meest wezenlijke kenmerk van de jeugdzorg helaas – een gemeenteambtenaar het laatste woord heeft. En de ervaring nu met ambtenaren is dat die totaal op de hand zijn van de jeugdzorg en helemaal niets aan klachten.
Het ergst is de situatie in Amsterdam, waar leading man van de transitie Erik Gerritsen vandaag opnieuw onder verscherpt toezicht is gekomen van de Inspectie, daar is bijna constant sprake van. De Inspectie neemt het Gerritsen en de toezichthouder zeer kwalijk dat men doet alsof zaken goed gaan en toezeggingen doet, maar ondertussen steeds weer levensgevaarlijke risico’s neemt met kinderen.
Het gaat dus om ouders die helemaal geen vertrouwen meer hebben in ambtenarij en bang zijn dat de route via de huisarts nu ook al afgesloten zal worden en zal gaan via jeugdzorg. Dat is de grote angst en iedereen met enig verstand van de praktijken van jeugdzorg weet hoe reëel dat is. Het is schokkend dat mensen nog steeds denken dat dit niet waar is en dat de hoofdproblemen van de jeugdzorg liggen in de schotten en medewerkers die langs elkaar heen werken.
Het gaat om complete rechteloosheid en doodsbange ouders!
H. Zandstra
21 augustus 2013
PS Voor meer informatie zouden wethouders en gemeenten er zeer verstandig aan doen om de boeken van René Clarijs te lezen, met name ‘Jeugdzorgen’. Clarijs is hoofdredacteur van Jeugdbeleid en de deskundige op dit gebied. Het is verbazingwekkend dat gemeenten hem helemaal niet vragen om advies, hij heeft in een hoofdredactioneel artikel gemeenten ook uitgebreid gewaarschuwd voor bovengenoemde gevaren: het disfunctioneren en dat de transitie om die reden zeker geen verbetering van de jeugdzorg zal zijn maar een molensteen om de nek van gemeenten, vooral financieel.
H. Zandstra
21 augustus 2013
Tot slot, hierbij het onderzoek van de Inspectie en de oproep aan Hilhorst om namens de stadregio een aanwijzing te geven aan Gerritsen, dat zou de tweede zijn in drie jaar. Dus los van het bijna continue toezicht van de Inspectie, men vraagt de stadregio om hulp en wil dat er beter wordt gecontroleerd.
https://renepetersoss.wordpress.com/2013/08/21/de-kunst-van-het-gelijk-krijgen/#comment-605
Hetzelfde verhaal kwam dit jaar al van de Amsterdamse Rekenkamer, die concludeert dat er sinds 2008 geen verbetering is in de jeugdzorg en die de gemeente Amsterdam, dus weer wethouder Hilhorst verwijt Bureau Jeugdzorg Amsterdam helemaal niet te controleren of het wel echt beter gaat.
Vorig jaar schreef de Amsterdamse Rekenkamer al dat geld voor wachtlijsten ook niet aankwam.
Verder heeft wethouder Hilhorst toegezegd eerst aan de verantwoordelijke raadscommissie de klachten van ouders in de plannen voor de transitie te betrekken en naar de ouders te luisteren. Maar toen de gemeenteraad moest beslissen, bleek dat niet te zijn gebeurd. Sterker nog: een bezwaarschift van Jeugdzorg Dark Horse over Bureau Jeugdzorg Amsterdam was plotseling zogenaamd in de postkamer kwijt geraakt en is dus geen onderdeel geweest van de democratische besluitvorming.
En dat terwijl zelfs Movisie er nog bovenop zat in die tijd en de gemeente Amsterdam meermaals heeft gemaand naar de ouders te luisteren, ook prof. Corine de Ruiter.
Democratisch schandalig daarom dat de geluiden van ouders op internet nu in de reacties op deze column worden afgedaan als ‘gezeik’. Zie de correspondentie van Publieke Waarden met anderen hierover op Twitter, waarin dat wordt beweerd. Het moet niet gekker worden, zijn burgers die zo vreselijk lijden onder het disfunctioneren en het machtsmisbruik van jeugdzorg nu ineens ‘zeikerds’? Na jaren en jaren niet gehoord te worden?
En hoe verklaren gemeenten dat, dat men zo slecht naar burgers luistert dat dat mogelijk is? En hoe verklaren gemeenten het feit dat zij helemaal zelf geen oog hebben gehad voor deze klachten terwijl alle politici en media ermee overstroomd worden! En ondanks alle rapporten die er zijn verdwenen en waarschuwingen dat de mensenrechten bij jeugdzorg ernstig in het geding zijn.
Misschien is de verklaring dat men burgerrechten en dus democratie gezeik an sich vindt? NIet iets om je echt druk over te maken. De Tocqueville, waar Publieke Waarden zo hoog over opgeeft, zou zich hebben omgedraaid in zijn graf! Hij sprak immers al van overheids onderdrukking van een kleine minderheid .in een verzorgingsstaat en de vorm die deze ‘tirannie’ zou krijgen.in ‘Over de Democratie in Amerika’!
Zie onderstaand resultaat en kijk nu naar de bevoogdende verhalen die de problematiek van ouders afdoet als lobby en gezeik en onwaar en bangmakerij…..
‘Wanneer ik denk aan de vorm die deze nieuwe tirannie zal aannemen, zie ik voor mij een massa van in alle opzichten gelijke mensen die rusteloos onbeduidende en banale genoegens najagen; die op zichzelf zijn teruggeplooid, die zich louter op hun gezin en een handvol kennissen richten en die zich van het bestaan van andere mensen nauwelijks bewust zijn, die nog slechts op zichzelf en voor zichzelf leven. Boven deze geïndividualiseerde massa troont een bevoogdend machtsapparaat dat over het wel en wee waakt, dat alles voorziet en alles regelt, maar dat de mensen in een staat van onmondigheid houdt. Het garandeert de burgers een veilig en welverzorgd bestaan, maar staat er op zelf uit te maken wat goed is voor hen. Zo zullen de mensen steeds minder gebruik maken van hun eigen oordeelskracht; de individuele wilskracht zal zich op een steeds beperkter terrein laten terugdringen.’
W. Harms
21 augustus 2013
Dag Rene, Ik weet niet of het bij jou bekend is, maar de meeste kinderen in de specialistische jeugdGGZ die hebben maar met een hulpverlener of een hulpverlenende instantie te maken. Waarom daar een dure regisseur oid. opzetten? Daar is al een plan. Overigens blijf ik erbij, dat deze vorm van medische zorg niet naar gemeenten moet. Hoe kan een arts (lees: kinderpsychiater) nu voldoen aan de eed van Hippocrates en alle kinderen voorzien van goede, lees professionele zorg, wanneer gemeenten gaan bepalen welke zorg moet worden verleend. Dat kan toch echt niet. Het gaat hier om zeer zware stoornissen, die mi. in het medisch domein thuishoren. Kindergeneeskunde gaat toch ook niet naar gemeenten. Waarom kinderpsychiatrie dan wel? Volgens mij is dit de grootste fout die er gemaakt kan worden. De psychische gezondheid van Nederlandse kinderen komt hiermee sterk in het gedrang! Alle kinderen hebben recht op de best mogelijke psychische gezondheid! Hoe wil jij dat straks garanderen.
R.Salden
21 augustus 2013
Inderdaad W.Harms, dat is precies de reden dat de Jeugd psychiatrie niet mee moet in de transitie ! Het is nl een medisch specialisme!
Kinder-en jeugdpsychiatrie dient ten alle tijden verzekerbare zorg te blijven.
Ieder Nederlands kind met een psychiatrische stoornis heeft recht op dezelfde zorg, ongeacht de gemeente waar hij of zij woonachtig is !
Aansturing op meer samenwerking tussen diverse ketenpartners is aan te bevelen, maar dat staat los van het demedicaliseren van de kinder-en jeugdpsychiatrie.
Henk Reimert
21 augustus 2013
Hallo Ren,
Duidelijke en goed stellingname. Chapeau!
Met vriendelijke groet, Henk Reimert
H. Zandstra
21 augustus 2013
EXcuses, ik gaf een verkeerde link. Dit is de juiste link naar het rapport van de Inspectie met vernietigend oordeel (al wéér) over BJAA en waaruit blijkt dat men wil dat Hilhorst gaat optreden met een aanwijzing. http://www.inspectiejeugdzorg.nl/documenten/Onderzoek%20naar%20de%20implementatie%20van%20het%20protocol%20netwerkpleegzorg%202012.pdf
Pieter de Nijs (@pieterdenijs)
22 augustus 2013
de nuance slaat door: de meeste gezinnen met jeugdggz hebben geen 10 hulpverleners maar 1 of 2; jeugdggz wordt verward met jeugdzorg; in de nieuwe jeugdwet gaat gemeente bepalen of verwijzing wordt toegestaan; de cursus bestaat echt; daarom svp tekenen en RT: http://www.petitiejeugdggz.nl #twitterstorm op naar 50.000 handtekeningen