Er moet meer betutteld worden

Er zijn van die woorden die, wanneer je ze gebruikt iedere discussie direct kunnen beëindigen. Betuttelen is zo’n woord. Wanneer je beweert dat iemand aan het betuttelen is, zal hij of zij dat heftig ontkennen en direct stoppen met iedere poging je in beweging te krijgen. Mooi, dan kun je alles laten zoals het is. Lekker gemakkelijk. 

Neem het begrenzen van de schermtijd van onze kinderen. Natuurlijk is dat broodnodig. Zeker op scholen. Maar een initiatief tot het verbieden van mobieltjes binnen het onderwijs werd aanvankelijk betutteling gevonden. Vooral door leraren die zo’n verbod zouden moeten handhaven, maar geen zin hadden in vervelende discussies met telefoonverslaafde pubers of (erger nog) hun ouders. Betutteling! Einde discussie. En of kinderen eigenlijk iets leren op school met een smartphone in hun hand is op zijn best van secundair belang.

Woorden als betutteling zijn toverwoorden. Ze werken vrijwel altijd. Voor mij zijn het signaalwoorden. Als ik ze hoor dan weet ik dat ik goed zit. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid benoem ik dan een ongemakkelijke waarheid. Sowieso moet er meer betutteld worden zou ik zeggen. Opvoeden is tenslotte liefde geven en grenzen stellen. Sterker nog. Het niet stellen van grenzen aan kinderen is een vorm van verwaarlozing. 

Onze jeugd wordt veel te zwaar. Er zijn gemeenten waar te zware kinderen professionele begeleiding krijgen bij het sporten. Of een diëtist op kosten van de gemeente. Ook hebben kinderen meer en meer last van slaapproblemen. Om dat te verhelpen schieten zogenaamde slaappoli’s als paddenstoelen uit de grond. Dat zijn oplossingen die meestal onnodig en altijd heel duur zijn. Bovendien werken ze vaak niet. Van ouders vragen hun kind geen fatbike te geven? Op scholen afspreken dat daar alleen water gedronken wordt? Voor er gedacht wordt aan slaapmedicatie een kind een maand lang op het zelfde moment naar bed te laten gaan en de smartphone beneden laten? Betutteling? Ja inderdaad. En er moet meer betutteld worden.