Elkaar de maat nemen

Na een drukke Haagse week is er niks prettigers dan een ontspannen avond thuis. Hapje erbij, drankje erbij en misschien een leuk bordspelletje. Een ouderwets vrijdagavondje zeg maar. Wij wonen vlak bij de Lidl. Dat is gemakkelijk. Een boodschap is snel gedaan. Vaak word ik dan kort aangesproken. “Hoe gaat het in Den Haag, wat valt je op?” Ik vind dat gezellig, een kort praatje met een (vage) bekende. Maar over de tweede vraag moest ik even nadenken.

Vrouw en dochter gaan sporten of naar de scouting op vrijdagavond. Dat geeft mij de tijd om een en ander klaar te zetten. Muziekje erbij. Lekkere harde gitaarmuziek. Want er is niemand thuis. En even de tijd en rust om na te denken. Ik vind het een vervelende conclusie. Maar het meest opvallende vind ik dat we elkaar in de politiek en in de beeldvorming op een extreme manier de maat lijken te nemen. We zijn het niet alleen oneens. De ander deugt gewoon niet.

Herstel. Nu ik er beter over nadenk ligt het net een beetje anders. Elkaar de maat nemen is geen specifiek Haagse manier van doen. Het lijkt me een kwaal waar langzamerhand heel Nederland aan lijdt. En niet alleen op Social Media. Politici die elkaar uitmaken voor leugenaar, daar kijkt niemand meer van op. Talkshows waar de gasten in superlatieven over elkaar heen buitelen, het lijkt wel normaal. “Hoe slechter degene waar ik het niet mee eens ben, hoe beter lijk ik zelf.” Ruimte voor nuance is er niet. En iemand met een andere mening deugt (als persoon) niet.

Terwijl ik thee zet voor de dames, krijg ik een paar appjes binnen. Van een mens die ik in het dagelijks leven voor redelijk zou verslijten. Het komt er op neer dat er sinds Den Uyl geen normale mensen meer in de regering hebben gezeten. En dat het Nederlanderschap zo langzamerhand iets is geworden waar je je voor moet schamen. Verder blijkt het mogelijk met naam en toenaam de ‘schuldigen’ aan te wijzen. Mensen die de beschaving zo’n beetje eigenhandig te gronde proberen te richten. Zou het echt?

Vrijdagavond. Een bordspel, een glaasje wijn (of thee) en een blokje kaas. Meer is niet nodig. Den Haag is een bijzondere plek om te werken. Ik ben er dankbaar voor dat ik mijn steentje bij mag dragen aan een betere wereld zoals ik die zie. Als ik volgende week naar de Lidl ga en ik zie dezelfde (vage) bekende, dan weet ik het antwoord op zijn vraag. Het is geen Haags fenomeen. We doen het allemaal. Het lijkt steeds moeilijker een discussie te voeren zonder een ander persoonlijk te diskwalificeren. En we doen er allemaal (ongemerkt) aan mee.