Het is een fluitje van een cent om een valse dyslexieverklaring te bemachtigen. Dat schrijft de Volkskrant naar aanleiding van een uitzending van het undercoverprogramma RamBam. Met zo’n verklaring krijgen studenten extra examentijd en een compensatie voor opgelopen studievertraging. De uitzending zal de nodige stof doen opwaaien.
Op het ministerie hebben ze nog nooit gehoord van fraude met dyslexieverklaringen. Wel is het opgevallen dat het percentage kinderen met zo’n verklaring tussen 2007 en 2015 is gestegen van 1,6 naar 10,5 in 2015. Meer dan 10% van de kinderen zou kampen met een ernstige leer- en leesstoornis. Dat is wel een ongeloofwaardig hoog percentage.
Wetenschappelijk gezien zou rond de 3,5% van de kinderen werkelijk dyslectisch zijn. Volgens Remco Reij, voorzitter van de adviesraad van het Nationaal Referentiecentrum Dyslexie, ontstaat er op sommige scholen een run op dyslexieverklaringen. En vaak zijn die verklaringen niet goed onderbouwd. Reij: ‘Ouders zeggen: heb je zo’n ding nodig? Nou, dan halen we er toch een voor 100 euro?’
Het hebben van een dyslexieverklaring is prettig. Je hebt dan recht op extra faciliteiten. Ook voor scholen is het prettig. Ze hopen door die faciliteiten betere examenresultaten te behalen. En voor sommige ‘bureautjes’ is het helemaal prettig. Zij worden er rijk van. Voor de belastingbetaler is het niet prettig. Het is dus niet vreemd dat staatssecretaris Dekker hier iets aan wil doen.
Er zijn mensen die beweren dat dyslexie helemaal niet bestaat. En dat taalzwakke mensen zich niet zo moeten aanstellen. Het weghalen van extra faciliteiten voor mensen met een dyslexieverklaring, zou in hun ogen al een heleboel oplossen. Financieel gezien klopt dat. Maar dyslexie is een concreet bestaande leer- en leesstoornis. Wie echt dyslectisch is, heeft een stevige handicap. Zij mogen niet lijden onder nieuwe maatregelen.
Voor scholen, ouders en sommige ‘bureautjes’ lijkt het wel erg gemakkelijk en lonend om verklaringen af te geven. Maar daarmee is het probleem dyslexie niet uit de wereld. Fraudeurs horen aangepakt te worden. En mensen die maximaal gebruik maken van bestaande regels wat mij betreft ook. Maar laat mensen met een handicap niet de dupe worden van het systeem alstublieft. Ik ben benieuwd naar de reactie van de staatssecretaris.
René Peters 
edwin de coster
10 februari 2016
Belachelijk, ik lees veel ontrustende zaken over dyslexie, mijn zoon kampt met een zware lees en taal spraak stoornis. Die gene die zegt dat dit onzin is zou eens in de wereld van mijn zoon moeten stappen. In dit tijdperk draait alles om communicatie via sociale media iets waardoor mijn zoon volledig wordt buiten gesloten van zijn leeftijdsgenoten. Het hebben van deze stoornisen is een handicap die onderkend is en nu dus belachelijk gemaakt wordt door misbruik, de regelingen die voor kinderen die met deze stoornis moeten leven is er niet voor niks gekomen, en zal nu waarschijnlijk verdwijnen door toedoen van miskleunen.
Nogmaals voor u die misbruik maakt van dyslexi u zou eens een dag moeten beleven wat mijn zoon beleefd iedere dag leven in een isolement van taal.
Ankie
10 februari 2016
Het verschil tussen d en t is zelfs voor niet dyslecten een probleem. Zit het probleem dan bij de dyslecten of bij de spellingregels?
Ronald van Engelen
13 februari 2016
@Ankie:
Ik vind je redenering vals. Je stelt dat de dt-regel voor iedereen een probleem zou zijn, om te concluderen dat het niet een specifiek dyslectieprobleem zou zijn. Ten eerste is je uitgangspunt onjuist. Immers zou iedereen met een normale intelligentie (en zonder specifieke leerproblemen) de dt-regel moeten kunnen leren en toepassen. Dat het met de correcte toepassing in de praktijk nogal eens misgaat of moeite kost, staat los van het feit dat het met voldoende concentratie en tijd wel mogelijk zou moeten zijn. Voor dyslecten geldt dit niet. Dat komt niet door een probleem gelegen in de taal, maar juist door hún specifieke en hardnekkige problemen als gevolg van een hersenafwijking.
Overigens is dt volgens schrijfster Ann De Craemer een grammaticaregel en niet een spellingsregel.
Ronald van Engelen
13 februari 2016
René schreef:
Bij onze dochter ging dat anders; niet wij (als ouders) vroegen om een dyslectieverklaring, maar de school dwong ons daartoe. Toen ons kind een leerachterstand had opgelopen wat betreft het lezen, zou dat alleen vanuit het “dyslectieprotocol” van de school gediagnostiseerd en behandeld kunnen worden. Men hield ons voor dat alleen na een door ons betaalde externe dyslectiediagnose en -indicatie geld zou zijn voor extra ondersteuning. Wederom extern uitgevoerd natuurlijk. Later bleek dat het bedoelde beleidsstuk voluit het “Protocol leesproblemen én dyslectie” heet. In de praktijk is dat dus danig ingekort en versimplificeerd. Voor het gemak zullen we maar zeggen … Of zou het komen doordat het volledige budget voor passend onderwijs tegenwoordig aan “de excellentjes” wordt opgesoepeerd?
Overigens hebben wij destijds geweigerd aan die kwalijke praktijk mee te doen, en blijkt ons kind gelukkig geen dyslectie te hebben.